Erreferentzia:

• NENDAZ, Mathieu. PERRIER, Arnaud. 2012. Diagnostic errors and flaws in clinical reasoning: mechanisms and prevention in practice. Swiss Med Wkly. 2012;142:w13706. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23135902

Arturo Suchen bidez eskuratu nuen artikulua; horrek niretako duen kalitate bermearekin. Ondorio nagusia, argia eta –ohi bezala, ebidentziaren munduan- ez oso harrigarria da: diagnostiko akatsen arrazoi nagusia ez dela ezagutza faltaa; datuen bilketan eta antolaketan egindako akatsak baino.

Hortaz gain, artikulu honetan Pernandoren egiak ugari; eta metakognizio askotxo ere bai (bere balioa ukatu barik, lehenago esanda dut ez naizela batere zalea). Halere, gauza praktiko interesgarriak ere aurkitu ditut, adibidez premature closure alboraketaren kontzeptu interesgarria (diagnostiko batera ailegatzean, gehiago ez pentsatzeko joera); eta sistematikoki diagnostiko prozesuan gure buruari egin beharko geniokeen awareness galderak:

• Bat al dator nire diagnostikoa pazientearen zeinu eta sintoma guztiekin?
• Azaltzen al du nire hipotesiak pazientearen zeinu eta sintomak?
• Zeintzuk dira diagnostiko honen ondorioak?
• Zein diagnostiko ez nuke bistaz galdu behar?
• Zein da diagnostiko diferentziala?
• Nik uste dudana ez balitz, zer izan daiteke?

***

Fisteus blogerako, 2018ko zemendixan 22xa.