Irudixa: asesorseguros

Lehenengo eta behin, jakin behar dugu fisioterapia kontsulta batean ikusten ditugun arazoak bi multzo handitan sailkatzen direla: lesio akutuak eta kronikoak. Lehenak istripu baten ondorio izaten dira, oso mingarriak eta lokalizatuak; bigarrenak, berriz, eboluzio luze baten ostean agertzen dira, ez dira hain mingarriak eta gorputzean sakabanatuta egon ohi dira. Arazo mota hauek biak ongi bereiztea garrantzitsua da osasun aseguruen auzi hau ulertzeko.

Lesio akutuei dagokienez, fisioterapia tratamendua erraza izaten da. Saio sinpleak izaten dira, min hartzen den gorputz zatian jartzen da arreta, saio motzak dira eta, beraz, merkeagoak. Baina… egunero egin behar izaten dira, mina albait arinen kentzeko. Lesioak larriak direnean tratamendua asko luzatu daiteke eta, beraz, nahiz eta saioak merkeak izan, partikular batentzat oso garestia izan daiteke azkenean. Halakoetan, zorionekoak osasun asegurua dutenak: horiei esker egunero kalitatezko tratamendua jaso ahal izaten baitute poltsikoari zulo handirik egin barik.

Bi lesio mota hauek osasunaren ikuspegi sintomatiko eta holistikoarekin harreman zuzena dute. Arazo akutuak tratamendu lokala behar izaten dute, sintomatikoa, mina dagoen lekuan; arazo kronikoak konpontzeko tratamendu globala behar izaten da, holistikoa, mindutako gorputz atalez gain arazoaren iturburuari ere heldu beharko diona. Osasun aseguruentzat hau, tamalez, zientzia-fikzioa da.

Izan ere, batzuetan egoera absurdoak gertatzen dira. 45 urteko pazientea, bizkarreko eta eskuineko besoko aponeurosien desoreka, diafragma eta digestio aparatua jota, hernia diskala gerrian, sakro eta pelbiseko disfuntzioak, ezkerreko belaun eta oinak blokeatuta, antsietadea. Aseguruko bolantea ematen digu, eta… «sorbaldako tendinitis» baten tratamendua bakarrik baimentzen digute. Jakina, paziente hau ez da sekula osatuko tratamendu hori jasota. Horra hor arazoa: aseguruak ematen duena eta pazienteak behar duena bat ez datozenean. Egoera zentzugabe hau askotan gertatzen da aseguruekin lan egiten duten fisioterapia zentroetan: tratamenduak ez dira sekula amaitzen, eta amaitzen direnean pazientea ez dago sendatuta; sorbalda tratatzen egon, eta belauneko minez hasi; belauneko mina tratatzen hasi, eta gerriko mina etorri… Ezagutzen duzue farola azpian giltzen bila ari den mozkorraren ipuina? Bada, antzera gerta daiteke arazo orokor bat modu sintomatikoan tratatzen saiatzen bagara.

Ni ere, gaztea eta ezjakina nintzela, makina bat bider geratu nintzen joko absurdo horretan harrapatuta. Orain berriz (zaharra eta eskarmentu handikoa?) pazienteren bat egoera horretan ikusten badut gauzak argi azaltzen dizkiot: «Aseguruko tratamenduak ez du konponduko arazoaren sustraia; etor zaitez egun batean zeure kontura, saio holistiko bat egitera». Horrela, tratamendu sintomatikoa jarraituta ere, tarteka-tarteka modu globalean aztertu eta tratatzen dugu gorputza. Horrek eragin zuzena izan du gure zentroak dituen emaitzetan: batetik, aseguruko tratamenduak laburtu egiten direlako -lehenago osatzen dira- eta bestetik, behin osatuta luzaroagoan irauten dute min barik -sustraiak konpondu ditugulako-. Profesionalki ere, lan egiteko modu honek dakigun guztia erabiltzeko aukera ematen digu eta esan beharrik ez dago gustora egindako lana hobeto egiten dela.

Horregatik, artikulu honen hasierara bueltatuta, amaitzeko esango dut osasun aseguruekin lan egiteak, duda barik, fisioterapia tratamenduaren kalitatea hobetzen duela. Kudeatzen ikasi behar.

Gaur8rako, 2008ko Maiatzaren 30a